Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1388 r. W XVI w. była własnością szlachecką, należącą do rodziny Węgorzewskich. W 2 poł. XVI w. właścicielem wsi był Jan Węgorzewski, który sprzedał ją w 1575 r. bratu – Wojciechowi. Z małżeństwa z Zuzanną Grodzińską pochodził syn Adam, który odziedziczył majątek. W 1611 r. Węgorzewscy sprzedali dobra Janowi Sławińskiemu, a ten w 1615 r. Wojciechowi Cykowskiemu. W 1622 r. właścicielem został Paweł Koszutski z Pierzna, sprzedał wieś bratu – Baltazarowi, a następnie ten Stefanowi Tarnowskiemu. W 1640 r. właścicielem został Jan Niedźwiedzki który następnie sprzedał majątek Stanisławowi Zbyszewskiemu (1645 r.).
Kolejnym dziedzicem w 2 poł. XVII w. Kazimierz Krzywosędzki, a następnie Łukasz, Zygmunt i Andrzej Krzywosędzcy, którzy w 1690 r. sprzedali majątek Stefanowi Radzikowskiemu. W 1721 r. Stefan Radzikowski sprzedał majątek wikariuszom z Gniezna za 6 tys. talarów. Od około poł. XVIII w. wieś należała do rodziny Garczyńskich. W 1782 r. majątek nabył za 123 tys. talarów von Trescow z Owińsk. Przez następne dziesięciolecia majątek znajdował się w posiadaniu rodu von Trescow. W 1883 r. na dwa lata właścicielem został Władysław Pluciński z Granowa, który sprzedał dobra Niemcowi – dotychczasowemu dzierżawcy Niewierza. Brak wzmianek o budowie obecnego dworu, prawdopodobnie wzniesiony został z inicjatywy któregoś z rodziny von Trescow.
Po 2 wojnie światowej majątek został przejęty przez Skarb Państwa Polskiego, a w dworze utworzono szkołę. W ostatnich latach dwór nabył Roman Długi, właściciel firmy "Asket". Wymieniony został dach, a teren przed dworem był czysty i zadbany. Obecnie obiekt z nieznanych przyczyn ulega postępującej degradacji.
Dwór w Węgorzewie zbudowany został w połowie XIX w. dla ówczesnych właścicieli majątku. Budynek jest piętrowy, częściowo podpiwniczony, nakryty dachem naczółkowym. Posiada dwa skrzydła: północne i południowe, nad którymi obecnie są tarasy. Dach pokryty jest dachówką karpiówką, układany na tzw. łuskę.
Nad głównym wejściem do budynku znajduje się herb z liściem kasztanowca, nieco powyżej okno, a nad nim maszkaron, zwieńczony również podobnym liściem i niewielkim kulistym otworem okiennym.
Podobne detale sztukaterii tynkarskiej znajdowały się na parterze, nad każdymi drzwiami wejściowymi do pomieszczenia. Pierwotne maureski uległy zniszczeniu, obecnie są utworzone nowe, z identycznym przeplatającym się motywem liści i kwiatów kasztanowców.
We dworze do dnia dzisiejszego zachowało się oryginalne drewniane zwieńczenie sufitu w pierwszym pomieszczeniu oraz odsłonięta ściana ukazująca konstrukcję budynku.
W XX w. po rozparcelowaniu majątku, budynek dworu został przekazany na rzecz szkoły, a zajęcia w niej odbywały się do 2000 r.
Dwór otoczony jest parkiem z kilkoma starymi drzewami. Wśród nich na uwagę zasługują dwa pomnikowe dęby szypułkowe „Adam” o obwodzie pnia 350 cm i „Wojciech” 440 cm oraz potężna stara lipa.
Dawniej park był znacznie większy. W jego obręb wchodziły 3 stawy. Obecnie w granicach parku pozostał tylko jeden w narożniku działki. W latach siedemdziesiątych budynek dworu był jeszcze porośnięty olbrzymim bluszczem, który nadawał mu zupełnie innego wyglądu.
Żródło : www.kiszkowo.pl
Więcej zdjęć : www.olapietrzak.pl